SCUBA DIVING IN SAINT LUCIA

Παραμονή Χριστουγέννων.
Σάντα Λουτσία, Καραϊβική.

Και ενώ η Ευρώπη έψελνε το Ωσανά και το Jingle Bells, κάπου στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, εγώ διάλεγα βατραχοπέδιλα και μάσκες. Και εκεί που έλεγα ότι εγώ ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δε θα το τολμήσω αυτό, να που βρέθηκα να υπογράφω το φυλλάδιο για το Beginner's Scuba Diving Course. Το ραντεβού ήταν για τις 08:30, εκεί στο Fair Helen's στο Marigot Bay.

Oh, my goodness! Oh, Jesus! Oh Holy Mary! I am gonna di(v)e!

Το ερωτηματολόγιο ήταν σαφές και η Helen αυστηρότατη.

"Mary, be honest! This info is important before you dive!" (or die σκέφτηκα...)

-Αυτιά και μάτια;
Άψογα (ένα φακό φορώ μόνο στο δεξί, σιγά να μην πειράζει)
-Καρδιά και πνεύμονες;
Χτυπούν και φουσκώνουν μια χαρά!
-Τραυματισμοί;
Ουδείς. Μόνο ένα διάστρεμματάκι και μία οσφυαλγία (αστειάκι...)
-Τηλέφωνο ανάγκης;
Τι το θέλουν αυτό; Τι παίζει εδώ; (σόρρυ αδερφή μου, έχεις μπει σε κάθε λίστα ανά τον κόσμο...)

Όλα έτοιμα. Βήμα-βήμα πάω προς το πλοίο. Και συλλογιέμαι: Πώς θα ανασάνω; Κι αν πιώ νερό; Κι αν δεν προλάβω να βγω στην επιφάνεια; Κι αν με ρουφήξει κανένα κοράλι ή με φάει καρχαρίας; Κι αν με ξεχάσουν εκεί κάτω και βρω θάνατο βασανιστικό παρέα με το Nemo; Κι αν βγαίνοντας χτυπήσω το κεφάλι μου στο πλοίο;

Ουφ, δε βαριέσαι...Όλο στον αέρα είμαι. Ας δοκιμάσω και το νερό, ας γίνω λίγο ψάρι. Έτσι σκέφτηκα, πήρα βαθιά ανάσα και με ένα hop βρέθηκα στο πλοίο. Αλλά πώς να αποχωριστείς τον πιο όμορφο κόλπο της Καραϊβικής, μου λες;

Φορτώσαμε εξοπλισμό, φορέσαμε βατραχοπέδιλα, τσεκάραμε μάσκες και με μάτια και αυτιά ορθάνοιχτα ακούγαμε την Instructor Mary να λέει και να ξαναλέει:

Don't forget to breathe! Don't forget to breathe!

Όσο το έλεγε, τόσο ο πανικός μου έκανε τοκ-τοκ πίσω στην πλάτη. Δε μπορούσα να εξοικειωθώ με ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ! Ήταν όμως αργά, ήμουν καταδικασμένη να βουτήξω...

Και να που φτάσαμε στον κόλπο και βλέπω ετούτα τα νερά και λέω ε, όχι! Θα βουτήξω! Κάτι θα υπάρχει εκεί κάτω. Κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να δω...Και βασικά, είναι εμπειρία για ένα πουλί να κολυμπάει στο βυθό, έτσι δεν είναι;

Com' on Mary! Jump! Τι λένε αυτοί τώρα; Πώς θα βουτήξω με την ογδοντάκιλη μπουκάλα στην πλάτη, τα βατραχοπέδιλα και τη μάσκα του ζορό; Μου πήρε κανένα 10λεπτο να το αποφασίσω. Τάχα έφτιαχνα τον κότσο μου, τάχα σκάλωσε πίσω στη μάσκα και έπρεπε φυσικά να τον φτιάξω.

Να᾽μαι όμως, για δες...(πριν τη μάσκα)

Φόρεσα τη μπουκάλα μου, με σήκωσε ο Tim και ξαφνικά:

HOP!

Ναι, ναι! Με ένα δρασκελισμό, ωσάν το σίφουνα Μπόλτ, βρέθηκα στο νερό! Τριάντα λεπτά εκπαίδευση και μετά ο ωκεανός ήταν δικός μας. Η Mary μπροστά και εμείς από πίσω. Και ένας καρχαρίας πίσω από εμάς. Και ακριβώς από πίσω ο Nemo.

Το να πας στην Καραϊβική και να μη βουτήξεις στα βαθιά, είναι λάθος τρομερό. Ένας υπέροχος κόσμος βρίσκεται εκεί κάτω. Κόσμος που αξίζει να ανακαλύψεις και να γνωρίσεις αλλά να μην ενοχλήσεις. Μας το είπε και αυτό η Mary! Do not disturb, do not touch! Just enjoy...

To ευχάριστο; Ανέπνεα, ανέπνεα και ναι, δεν πνίγηκα τελικά (προφάνώς...)! Αλλά το κεφάλι μου το χτύπησα βγαίνοντας. Την ώρα του μαθήματος σκεφτόμουν το Nemo, γι᾽αυτό.

Μετά τη βουτιά μας περίμενε caribbean lunch στο πλοίο. Ότι έπρεπε μετά από τέτοια εξάντληση...(πφφφ). Έφαγα όλο μου το φαγητό, ήμουν τρισευτυχισμένη. Όχι για πολύ. Ούτε και το φαγητό το κράτησα πολύ. Αυτά...Καλή όρεξη!

Η επιστροφή ήταν υπέροχα ανακουφιστική. Και πολύχρωμη και δροσερή. Και με ένα ουράνιο τόξο που ξεκινούσε από τα Barbados και σκάλωνε Miami! Αχ τι ωραία που ήταν! Χελιδονόψαρο ένιωσα....

Scuba lovers είστε πολλοί;;;