Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΡΑΪΒΙΚΗ

Θα ξεκινήσω κάπως έτσι.

Όπως γοητεύτηκα, έτσι απογοητεύτηκα. 

Υπάρχει που λες η εντύπωση, πως στα τροπικά μέρη θα βρεις αυτό που δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Καλύτερο καιρό, πιο καυτό ήλιο (άρα και ωραιότερο μαύρισμα), πιο καθαρές και καταπράσινες θάλασσες, πιο φρέσκο ανανά και καλύτερα cocktails και φυσικά άμμο πιο λευκή ή πιο απαλή ή πιο ό,τι άλλο τελοσπάντων. 

 

Η δική μου (και το ξαναλέω, η δική μου) εντύπωση ήταν και παραμένει τελείως διαφορετική. Δεν το έζησα ούτε στις Σεϋχέλλες, τις οποίες δεν αγάπησα καθόλου, ούτε στο Μαυρίκιο, ούτε στην Καραϊβική. Ειδικά στην Καραϊβική. 

Και φυσικά δε βρήκα πουθενά σε αυτά τα μέρη κάτι αντίστοιχο της Ελλάδας.

 

Το να αγοράσεις ένα πακέτο ή να κλείσεις ένα ταξίδι σε αυτά τα μέρη, χωρίς να λάβεις υπόψιν σου τον καιρό, είναι ατόπημα μεγάλο. Οι βροχές και οι μουσώνες μπορούν να καταστρέψουν όλο, μα όλο, το ταξίδι. Και φυσικά θα κλαις και θα ξανακλαις τα ουκ ολίγα λεφτά που ήδη έδωσες.

Στην Καραϊβική λοιπόν, και συγκεκριμένα στη Σάντα Λουτσία, βρήκα πολλά ωραία, εντάξει. Ωραία θάλασσα, υπέροχοι ύφαλοι για Scuba Diving, ευγενέστατοι άνθρωποι, κοκοφοίνικες και καταπράσινα νερά. Από την άλλη όμως, μέτριο φαγητό, αδιάφορη νυχτερινή ζωή, φτώχια και εγκληματικότητα στα πέριξ και γενικά πέραν της θάλασσας, τα υπόλοιπα δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. 
 

 

 

Η περίοδος των Χριστουγέννων δεν ήταν ιδανική για διακοπές, θάλασσα και ήλιο. Βροχή κάθε μισή ώρα (σπαστική βροχή θα έλεγα), με αποκορύφωμα την τελευταία ημέρα μου εκεί. Η βροχή δε σταμάτησε ποτέ. Έβρεχε επί 20 ώρες συνεχόμενα. Και τότε ήταν που οι τροπικές διακοπές έγιναν εφιάλτης. Ο χειρότερος της ζωής μου. 

 

Ο απολογισμός της επόμενης ημέρας ήταν ένα νησί κομμένο στα δύο, δρόμοι κλειστοί, τόνοι λάσπης παντού σε κάθε χωριό, σε κάθε δρόμο, φοινικόδεντρα κομμένα, γέφυρες πεσμένες και ναι, ήταν ανήμερα Χριστούγεννα. Και αυτό σημαίνει πως τίποτα, μα τίποτα δε λειτουργούσε.

Ξεκινώντας για το αεροδρόμιο και αφού είχαμε προσπαθήσει ήδη από το προηγούμενο βράδυ να φύγουμε αλλά με καμία τύχη φυσικά, είχαμε την ελπίδα πως όλο αυτό θα τελειώσει σύντομα. Λαθος όμως. Ούτε σύντομα τελείωσε, ούτε ευχάριστο ήταν. 

 

Ο μόνος τρόπος για να φτάσεις στο αεροδρόμιο, ήταν είτε με ελικόπτερο, είτε με βάρκα. Δε χρειάζεται να πω τι πήραμε τελικά, είναι προφανές. Βάρκα. Ψαρόβαρκα. Aπό το Dennery, ένα ψαροχώρι κάπου στα ανατολικά του νησιού. Και η διαδρομή, αν και στο χάρτη φαίνεται μικρή, δεν ήταν. Δύο ώρες στο αυτοκίνητο από Marigot Bay για Dennery και μετά άλλη μία ώρα σχεδόν με τη βάρκα προς τα νότια του νησιού, στο Vieux Fort.

 

Φτάνοντας εκεί λοιπόν, βρήκαμε μόνο 5 ψαράδες και μέχρι να βγούμε από το αμάξι, μας περικύκλωσε όλο το χωριό. Παιδιά, σκυλιά, γυναίκες ξυπόλυτες. Ένας χαμός, μία αναστάτωση, μία κατάσταση βγαλμένη από ταινία, πραγματικά. Σε δύο λεπτά, οι βαλίτσες μας ήταν ήδη μέσα σε μαύρες σακούλες και εμείς φορούσαμε ήδη κίτρινες (βρώμικες) νιτσεράδες. Και η βάρκα δεν ήταν αυτό που φανταζόμουν, ήταν κάτι χειρότερο.

 

 

Ο κόσμος φώναζε "Merry Christmas" και "Have a safe flight" από την προβλήτα και ο καπετάνιος (έλεγε ότι ήταν...) φώναζε να βάλουμε τα κινητά μέσα στις τσάντες. Μία παράνοια.

 

Πενήντα (ναι 50!) λεπτά ταξίδι στον άγριο Ατλαντικό, μέσα σε μία ξύλινη βάρκα και το αεροδρόμιο δε φαινόταν πουθενά. Και όταν τελικά φάνηκε κάτι και αφού φτάσαμε εκεί, αντικρύσαμε αυτό. 
 

 

 

 

 

Και αυτό. 

 

 

 

Το αεροδρόμιο κλειστό, ο διάδρομος χάλια, ακυρωμένες όλες οι πτήσεις, καύσιμα δεν υπήρχαν και φυσικά ούτε λόγος για αναχώρηση. Και ένα αεροπλάνο, το οποίο καταστράφηκε στην προσγείωση. Από τις 7 το πρωί, καταφέραμε κατ᾽ εξαίρεση και με πολύ ζόρι να αναχωρήσουμε στις 6 το απόγευμα (μετά τις 6μιση δε θα υπήρχαν ούτε φώτα στο διάδρομο) και η περιπέτεια δεν τελείωσε εκεί. Χρειάστηκε να πάμε Barbados για καύσιμα. Όλα με πολύ ζόρι και πολλή ταλαιπωρία.

 

 

Μάλλον ήμουν άτυχη εγώ, γιατί έπεσα στη χειρότερη βροχή του χρόνου και μάλλον στη μεγαλύτερη καταστροφή που έζησε το νησί για πολύ καιρό. Αλλά πραγματικά, η επιλογή ενός τέτοιου προορισμού θα πρέπει να γίνεται κυρίως με βάση τον καιρό και όχι τα χρήματα. Σε πολλά από αυτά τα νησιά, δεν υπάρχει σωστή υποδομή και οι διαδικασίες είναι απίστευτα αργές. Το να είσαι προετοιμασμένος για κάθε ενδεχόμενο, είναι απαραίτητο (για να μη θυμηθώ το Χριστουγεννιάτικο τσουνάμι στην Ταυλάνδη). 

Ήταν ένας μικρός παράδεισος.
Και η εμπειρία ήταν μεγάλη, ήταν εμπειρία ζωής. Και έτσι ας μείνει.
Αλλά προτιμώ την Ιθάκη τελικά.

 

 

ΥΓ: Οι φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί με κινητό γι᾽ αυτό δεν έχουν καλή ανάλυση. Να με συγχωρέσουν οι απανταχού φωτογράφοι.