POSTCARDS FROM PARIS

Πόσο μου άρεσαν πάντα αυτές οι παλιές κάρτες...


Όλα ξεκίνησαν πριν πέντε μήνες, όταν τυχαία βρήκα στο συρτάρι της γιαγιάς μία carte postale από το Παρίσι, που είχε σταλεί πριν από 60 ολόκληρα χρόνια, το 1953! Ένα Παρίσι ασπρόμαυρο και φθαρμένο μπροστά και ευχές στα γαλλικά για ευτυχισμένα Χριστούγεννα πίσω. Κάρτα χωρίς φάκελο φυσικά, με ημερομηνία και σφραγίδες αναλλοίωτα στο χρόνο...
 

 

Γιατί δε στέλνουμε πια κάρτες, σκέφτηκα; 

 

Τεχνολογία και χαζά. Αυτό που πιάνεις την κάρτα στα χέρια σου και ξέρεις ότι το χαρτί αυτό ταξίδεψε τόσες μέρες για να φτάσει, άλλαξε τόσα χέρια μέχρι να μπει στο συρτάρι της γιαγιάς και κακά τα ψέμματα, δε συγκρίνεται με κανένα μήνυμα σε οθόνη. Και να σκεφτεί κανείς ότι η γιαγιά δε μιλούσε ποτέ γαλλικά. Ακόμη κι αυτό, είχε μία διαδικασία. Να μάθεις τί λέει, να σου εξηγήσουν, να δεις τη φωτογραφία από μπροστά και να πεις:
 

Αχ, τι ωραίο το Παρίσι! Κι ας μην καταλάβεις ποτέ τι λέει πίσω. 

 

Και κάπως έτσι έστειλα την πρώτη μου κάρτα τον Αύγουστο, από τη Νέα Υόρκη. Στη μητέρα μου. Δεν την έβαλα σε φάκελο, την άφησα να ταξιδέψει έτσι σκέτη, για να έχει την ημερομηνία και τη σφραγίδα επάνω. Διαπίστωσα όμως, πως οι εποχές έχουν όντως αλλάξει πολύ, ο κόσμος είναι αδιάκριτος και έτσι η επόμενη έφυγε με φάκελο. Δυστυχώς.

 

Ώσπου μία μέρα πριν ένα μήνα, περπατώντας στο Παρίσι (και στο κρύο του), θυμήθηκα την κάρτα της γιαγιάς και μου ᾽ρθε η ιδέα: γιατί να μη στέλνω κάρτες ακόμη και σε αυτούς που δε γνωρίζω; Ούτως ή άλλως αρκεί να έχεις ένα κοινό, την αγάπη για τα ταξίδια. Και από αυτήν έχουμε αρκετή...Η συνέχεια λοιπόν, ήταν αναμενόμενη. Υλοποιήθηκε η ιδέα.

 

Ήταν κι αυτή η πόλη η ονειρική, που μύριζε ρομάντσο και νοσταλγία, ήταν κι εκείνο το ταξίδι το μοναχικό (από αυτά που λατρεύω), που ήρθαν μαζί και ξεκίνησαν όλο αυτό. Από το Παρίσι θα έφευγαν οι πρώτες κάρτες μου. Γιά όπου...

 

 

 

Το Παρίσι σε κερδίζει για πάντα. Και έτσι μπήκα γρήγορα-γρήγορα σε ένα souvenir shop  έξω από τη Notre Dame, αγόρασα 10 cartes postales και το Παρίσι ήταν έτοιμο να ταξιδέψει σε σπίτια που δε γνώριζα, πίσω στην Ελλάδα. Έκατσα στο αγαπημένο μου Ralph Lauren Cafe στην Boulevard Saint Germain, παρήγγειλα ένα ωραίο λευκό κρασί, πήρα ένα στυλό στο χέρι και ξεκίνησα να γράφω κάρτες. Την είδα λίγο Παριζιάνα, έτρωγα και έπινα μόνη και παράλληλα δεν προλάβαινα να ανοίγω μηνύματα με διευθύνσεις. Και πόσο χάρηκα που δεν ήμουν μόνο εγώ που αγαπούσα τις κάρτες...Στάλθηκαν δέκα κάρτες και το μήνυμα ήταν ένα:

 

We will always have Paris...

 

Οι κάρτες στόλισαν δέντρα, ενέπνευσαν ταξίδια και κυρίως έδωσαν χαρά. Όχι μόνο σε μένα που με ανυπομονησία τις έγραφα αλλά και στα κορίτσια που με ανυπομονησία τις περίμεναν! Οι εφτά από τις δέκα μου έστειλαν φωτογραφίες από τις κάρτες και αυτό ήταν για μένα η καλύτερη έμπνευση και ώθηση για να συνεχίσω την ιδέα αυτή! 

 

 

Ιδού λοιπόν οι παραλήπτριες του Παρισιού...
 

Χρύσα



Νάνσυ
 

Βίκυ


Φανή


Πώλα


Εύα


Νικολέττα
 

 

Είναι ωραίο να έχεις κάτι να περιμένεις, έτσι δεν είναι; Γι᾽ αυτό και κάρτες θα σταλούν από κάθε γωνιά της γης και το μήνυμα θα είναι πἀντα διαφορετικό...Θα είναι καλοκαιρινό ή γιορτινό, αστείο ή μελαγχολικό, ταξιδιάρικο ή ξεσηκωτικό. Αν δεν μπορείς εσύ να πας στον κόσμο, θα έρθει ο κόσμος σε σένα...
 

Ίσως η επόμενη κάρτα να φτάσει στο δικό σου σπίτι...