Paradise lost.
Ένα νησάκι, τόσο δα, κρυμμένο στο τελευταίο άκρο της Πελοποννήσου, έμελλε να είναι η αιτία και η αφορμή για μια φανταστική διήμερη απόδραση. Σίμο άκουγα, Σίμο δεν έβλεπα. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα για τα διεθνή βραβεία αυτής της παραλίας, την έβλεπα σε λίστες με τις καλύτερες παραλίες της Μεσογείου και ποτέ δεν κατάφερνα να πάω. Αυτά όμως, τα μελό, ανήκουν στο παρελθόν. Πήγα επιτέλους.
Λίγο η παρέα, λίγο οι υπέροχες παραλίες, λίγο ο αέρας ο θαλασσινός, αυτά ήταν αρκετά για να φύγω με τις καλύτερες εντυπώσεις. Και μιας που δεν είμαι άνθρωπος που θέλω το χρόνο μου με αυτά, οι έρωτες με τα μέρη έρχονται αστραπιαία. Και αν με ρωτάς, πότε πρόλαβα, θα σου πω πως αυτές οι μικρές αποδράσεις είναι οι αγαπημένες μου. Δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος που θέλω το χρόνο μου, ούτε μου αρέσει να μένω πολύ κάπου.
Το είδα; Μου άρεσε; Με κέρδισε; Το αγάπησα.
Γρήγορα πράγματα.
Παρασκευή μεσημέρι, αναχώρηση από Αθήνα. Οδήγηση μέχρι Νεάπολη (με μια μικρή περιπλάνηση στα εκεί χωριά) και από εκεί καραβάκι για απέναντι, στην Ελαφόνησο. Άφιξη το βράδυ, φαγητό, παγωτό, ποτό και τί άλλο να θέλω; Το νησί είναι μικρό, οι επιλογές συγκεκριμένες και όλοι στα ίδια μέρη βρισκόμαστε.
Ναι αλλά με σχεδόν άδειο ντεπόζιτο, πού πας άραγε; Σίγουρα δεν περνάς απέναντι, διότι το μοναδικό βενζινάδικο του χωριού, έχει πια κλείσει. Και εκείνο, λίγο πριν το λιμανάκι, έχει γίνει πλέον cafe και οι αντλίες σε λίγο θα βγάζουν Mars και σοκοφρέτες. Το ήξερες; Μπορεί ναι. Για σένα που δεν είχες ιδέα όμως, θυμήσου αυτό που σου λέω. Και λένε πως θα ανοίξει το βενζινάδικο του νησιού, υπό νέα διεύθυνση. Inshallah.
Εμείς που δεν ξέραμε, την πατήσαμε λοιπόν.
Επίσης, να μην ξεχάσω να αναφέρω το εξής κακό και παράδοξο. Στο λιμάνι της Νεάπολης υπάρχουν δύο εταιρείες, που εξυπηρετούν το κοινό για τα δρομολόγια προς Πούντα Ελαφονήσου. Δηλαδή ΔΥΟ διαφορετικά πλοία. Το λέω και το τονίζω, διότι εάν πας στο πρώτο και δεν έχει δρομολόγιο για την επόμενη ώρα ή είναι το τελευταίο τους, δε θα σου πουν: "Υπάρχει κι άλλο πλοίο, πήγαινε δίπλα". Παράλογο;
Δηλαδή εντάξει, σεβόμαστε και καταννοούμε τον ανταγωνισμό, αλλά όταν πρόκειται να περιμένεις ώρα ή θα ήθελες να προλάβεις να βάλεις τη βενζίνη, που δεν έχεις και θα πασχίσεις πολύ για να βρεις, πόσο θα πείραζε τελικά να εξυπηρετήσεις το κοινό; Πόσο μεγάλο χάσιμο θα έχεις; Ας γίνει κατ᾽ εξαίρεση έστω, δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως τυχαία είναι η επιλογή του πλοίου, τυχαία διαλέγεις ένα και το κάνεις μόνο λόγω ώρας.
Τα πιο βασικά TIPS σου τα ᾽δωσα ήδη.
Τώρα θα σου δώσω και λίγη εικόνα, λίγη θάλασσα, λίγο πλοίο, λίγη ξεγνοιασιά.
Όπως σου έγραψα και σε ένα παλαιότερο, επίσης καλοκαιρινό, άρθρο για τις 5+1 υπέροχες ελληνικές παραλίες, η παραλία του Σίμου πήρε το όνομά της από τον Καλύμνιο σφουγγαρά Σίμο. Τυχαίο που ξετρελάθηκα; Η μικρή Ελαφόνησος, αυτό το μικρό ψαρονήσι, κατάφερε να γίνει ξακουστό χάρη σε αυτήν την παραλία. Ψιλή, χρυσή άμμος, υπέροχα κρυστάλλινα νερά και σκηνικό ερήμου τριγύρω.
Η παραλία αποτελείται από δύο όρμους, το Σαρακίνικο και το Φράγκο. Θέλεις ησυχία; Θέλεις ομπρέλα; Θέλεις ξαπλώστρα; Θέλεις βαβούρα μήπως; Διάλεξε τι προτιμάς και στρώσε πετσέτα! Αυτά τα νερά ζητούν την προσοχή σου. Τη δική μου την κέρδισαν στο έπακρο.
Νομίζω πως αν ο παράδεισος ήταν μέρος παραθαλάσσιο, κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι. Να πρέπει να διασχίσεις την έρημο για να βρεις την όασή σου, να καείς από τον ήλιο και την άμμο και στο τέλος να ζήσεις την ευτυχία της στιγμής.
Δίπλα στη θάλασσα μεγάλωσα, μη σου πω και δίπλα σε λίμνη. Στα νερά έπαιζα από μικρή και στην παραλία χανόμουν με τις ώρες. Πλέον, λίγες είναι οι στιγμές που θα χαθώ στις παραλίες, μιας και με τον ήλιο τα έχουμε σπάσει, χρόνια τώρα. Στην Ελαφόνησο όμως, δε γινόταν να μη χυθώ στην παραλία. Και χύθηκα και χάθηκα. Και του ήλιου του την έσπασα, ίσως για τη μοναδική φορά φέτος το καλοκαίρι.
Αλλά πώς να αντισταθώ σε ΑΥΤΗΝ την παραλία, μου λες;
Δύο πόρτες έχει η ζωή και δύο διαδρόμους ο Σίμος. Ο μεγάλος ο Σίμος, γιατί ο μικρός είναι πιο βατός. Αυτό το μονοπάτι με καθυστέρησε κανένα μισάωρο. Έβγαζα φωτογραφίες, χάζευα το σκηνικό τριγύρω, ένιωσα τη Ρένα Βλαχοπούλου να ξυπνάει μέσα μου, χαμένη όπως ήταν κι αυτή στις ερήμους. Κάτι αντίστοιχο είχα ζήσει σε μια αληθινή έρημο κάποτε. Τότε στο Ντουμπάι (που μη μου πεις, πως πήγες Ντουμπάι και δεν πήγες στην έρημο. Θα τρελαθώ!).
Καμία καμήλα δεν ήρθε να με παραλάβει. Ανηφόρισα γιατί πείνασα και μια μακαρονάδα θαλασσινή την λαχτάρισα.
Και η MARYHOP άφησε και εκεί το αποτύπωμά της.
Έχεις πάει στην Ελαφόνησο;
Άφησέ μου και τα δικά σου tips.
The content on this blog is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.
Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση, αντιγραφή ή τροποποίηση του περιεχομένου χωρίς τη συγκατάθεσή μου.
ΣΧΟΛΙΑ