Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΠΟΛΗ ΣΤΟ ΠΕΚΙΝΟ

Η Απαγορευμένη Πόλη είναι όμορφα κίτρινη.
 

 

Όχι κόκκινη.

 

 

Το απαγορευμένο κόκκινο, έγινε κίτρινο φωτεινό και νοσταλγικό. Eίναι που από μικρή έγραφα τη λέξη Κίνα με κίτρινο μαρκαδόρο και ας έβλεπα στα βιβλία πράσινους δράκους και κόκκινες πόρτες. Το Πεκίνο δεν έχει δράκους αλλά έχει κόκκινες πόρτες και τις βρίσκεις παντού. Το κίτρινο λείπει όμως, γι᾽ αυτό πήρα το μαρκαδόρο μου και έδωσα μία πινελιά vintage και νοσταλγική στην Πόλη μέσα από τα τείχη. 

 

 

 

Παλάτια, θρόνοι, νυφικά φορέματα, λιοντάρια, χελώνες, κόκκινες ταράστιες πόρτες, σκυφτοί υπάλληλοι, νευρικοί στρατιώτες, γκρίζα πέτρα κάτω και ένας κήπος μόνο λίγο πριν την πίσω πύλη. Πράσινο πουθενά, μόνο εκεί που έκαναν τις βόλτες τους οι Αυτοκράτειρες. Μόνο εκεί επιτρεπόταν να απολαύσουν λίγο πράσινο. Τα λουλούδια μόνο εκεί θα τα βρεις. Και όσο περπατάς και διασχίζεις τους ναούς και τις πύλες, μόνο γκρίζο και πέτρα βλέπεις τριγύρω. Για να ελέγχονται όλοι από το μάτι του Αυτοκράτορα. Κι ας μην είναι πια εκεί. 

 

 

 

Και όλοι αυτοί έξω από τα τείχη, αυτοί που ζούσαν και ζούν ακόμη στα Χουτόνγκ, είχαν μόνο το μαύρο γύρω τους και όταν ανέβεις στο Drum Tower θα δεις όλες τις στέγες να είναι μαύρες και γκρίζες. Κίτρινο πουθενά. Μόνο στα σκουριασμένα vintage ποδήλατα του Πεκίνου μπορεί να βρεις κάπου ανάμεσα στις ρόδες λίγο κίτρινο χρώμα. Απ᾽ τη σκουριά.

 

 

 

Πήρα στο χέρι λοιπόν τον μαρκαδόρο και έβαψα την Απαγορευμένη Πόλη με κίτρινο χρώμα.

 

 

 

Για δες... 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τί χρώμα έχει για σένα η Απαγορευμένη Πόλη;