MY MANCHESTER UNITED FANT-ASIA TOUR

My Fant-Asia Tour...

Λίγο το Champions League mood, λίγο το πρόσφατο ταξίδι μου στην Κίνα, λίγο οι ειδήσεις που είναι κόκκινες όλη μέρα σήμερα, είπα να θυμηθώ το δικό μου Asia Tour, πίσω στο 2009. Μία τεράστια βαλίτσα, μία υπέροχη παρέα, 20 μέρες περιπλάνησης, 6 αεροδρόμια, 34 ώρες πτήσεων, χιλιάδες εικόνες, εκατομμύρια πρόσωπα και αμέτρητες νέες γεύσεις, εμπειρίες, συναισθήματα και στιγμές. Αυτά τα διηγήθηκα σε ένα παλαιότερο post.

Είπα να την δω αθλητική προσωπικότητα απόψε και να εμπλουτίσω το παλιό εκείνο post με λίγες ακόμη αναμνήσεις, κόκκινες αναμνήσεις αυτή τη φορά. Ήταν που είχα την τιτανομέγιστη ευκαιρία να δουλέψω για μία από τις καλύτερες ομάδες τους κόσμου, τη Manchester United. Ήταν που είχα και τη χαρά να συνομιλήσω με τον (επίσης τεράστιο) και υπέροχο και Sir -για να μην ξεχνιόμαστε- Alex Ferguson. Ήταν που δεν είχα και πολλές στιγμές σε γήπεδα και ξαφνικά τις έζησα μαζεμένες, φορώντας κόκκινα (στο κεφάλι) και ζητωκραυγάζοντας στα αγγλικά (καλό κι αυτό...).

Και κάπου μέσα σε όλα πρόλαβα να ρωτήσω το Sir Alex πότε θα τους δούμε στην Ελλάδα. Και τότε ήταν που κατάλαβα ότι μάλλον άκυρη ερώτηση έκανα. Χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να πάρω απάντηση τελικά. Πήγα στο στάδιο της Μαλαισίας, πήγα και στης Σεούλ. Καμία σχέση βασικά. Αυτό που γινόταν στη Σεούλ ήταν (για μένα) αιτία να αποκτήσω ψυχοσωματικά και τάσεις αγοραφοβικές. Τέσσερα τρένα μακριά από την πόλη, με εκατομμύρια μυρμήγκια σε κάθε βαγόνι και με κυριούληδες με λευκά τεράστια γάντια να σε σπρώχνουν για να κλείσει η πόρτα. Και μετά ένα στάδιο σαν αυτά που δεν έχω ξαναματαδεί!

Στη Μαλαισία ήταν κάπως πιο ήρεμα τα πράγματα...

Στη Σεούλ μόνο ήρεμα δεν ήταν. Αλλά ήταν ωραία, αυτό να το πω.
Είχαν κι αυτόν τον δικό τους, δε θυμάμαι πώς τον λένε, φαντάζομαι κάτι σε Lee, ο οποίος ήταν η "ατραξιόν" της βραδιάς. Λατρεία, ουρλιαχτά και ένας χαμός στις κερκίδες. Αν νομίζατε ότι υποστἠριζαν τη Σεούλ, πλανάστε πλάνην οικτράν. Aυτός ο Lee τους άλλαξε στρατόπεδο. Α, είχε και ωραίο γκαζόν. Τρυφερό, τρυφερό.

Απόψε λοιπόν, χρειάστηκε να ανοίξω και το κόκκινο κουτί. Αυτό με τα καλούδια της Manchester United. Το φυλώ καλά κρυμμένο και ποτέ δε θα το χαρίσω πουθενά. Έτσι μου ᾽πε ο μπαμπάς μου. Να μη με ξεγελάσει κανείς και μου πάρει το κασκόλ και τη μπλούζα. Με ζήλο μου το λέει κάθε φορά (είναι που δεν ξέρει το ebay ο μπαμπάς).

Φυσικά, κράτησα και τις εφημερίδες της επόμενης ημέρας. Κασκόλ κόκκινα και μπλούζες κίτρινες. Ταιριαστό; Καθόλου. Αλλά δεν πειράζει, ποιός το πρόσεξε άλλωστε; Την επόμενη μέρα πήρα την κατακόκκινη υπογεγραμμένη από το Μιχάλη. Τον Owen ντε.

Αυτό το κασκόλ έχει μεγάλη αξία. Κάποιοι μου έχουν πει οικονομική, για μένα είναι διαφορετική. Το να έχεις την πρώτη υπογραφή από το Sir Alex, ειδικά σε ένα τέτοιο ταξίδι, ήταν και παραμένει μία ανάμνηση μοναδική. Και όχι, το υποσχέθηκα στο μπαμπά, δε θα το πλησιάσει ποτέ κανείς.