Βρέθηκα στη Σόφια για πρώτη φορά, πριν από δύο μέρες.
Αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που θα έπρεπε να δω στην πόλη και η σύντομη έρευνά μου, έδειξε αυτό: τον Καθεδρικό Ναό Alexander Nevsky, το σημαντικότερο μνημείο αλλά και σύμβολο της Σόφιας. Ένας ναός που κτίστηκε σε ένδειξη ευγνωμοσύνης του βουλγαρικού λαού προς τους Ρώσους απελευθερωτές της Βουλγαρίας, κατά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο το 1878.
Εντυπωσιακός, μεγαλοπρεπής, επιβλητικός.
Η ιστορία του Ναού έχει τις ρίζες της πίσω στο 1839, όταν και καταργήθηκαν οι απαγορεύσεις ανέγερσης χριστιανικών εκκλησιών στη Βουλγαρία. Τότε ήταν και η εποχή επικράτησης των Ορθόδοξων εκκλησιών, μιας και είχε πλέον εξελιχτεί και η εκκλησιαστική αρχιτεκτονική της χώρας.
Λίγο μετά την απελευθέρωση της Σόφιας από τους Τούρκους (4 Ιανουαρίου 1878) και έπειτα από την πολύτιμη προσπάθεια όλου του Βουλγαρικού λαού, κτίστηκε ο Πατριαρχικός Καθεδρικός Ναός Αλεξάντερ Νιέφσκι (1904 - 1912). Κτίστηκε σε ανάμνηση όλων των Βουλγάρων, Ρώσων, Ουκρανών, Μολδαβών, Φινλανδών καθώς και Ρουμάνων στρατιωτών, οι οποίοι από το 1877 έως το 1878 έδωσαν τη ζωή τους για την απελευθέρωση της χώρας από τη σκλαβιά της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Ο ναός καταλαμβάνει έκταση 3.170τμ και πἠρε το όνομά του από το Ρώσο πρίγκηπα του Νοβγκορόντ, Αλεξάντερ Νιέφσκι, τον οποίο η ρώσικη ορθόδοξη εκκλησία άγιο και προστάτη του ρωσικού στρατού.
Ο ναός αυτός είναι κλασικό δείγμα ρωσικής τεχνοτροπίας στη ναοδομία και οι επίχρυσοι τρούλοι το μαρτυρούν αυτό από αρκετά μέτρα μακριά.
Ωστόσο, όσο επιβλητικός και εντυπωσιακός είναι ο ναός εξωτερικά, τόσο απλός και "άδειος" είναι στο εσωτερικό του. Και για να μην παρεξηγηθώ, με τη λέξη "άδειος" εννοώ, πως κοιτώντας τη μεγαλοπρέπεια της εξωτερικής όψης, περιμένεις χρώματα και χρυσές διακοσμήσεις και στο εσωτερικό του ναού. Στο εσωτερικού του ναού όμως, πέρα από τα πολύχρωμα ιταλικά μάρμαρα και τα υψηλής τέχνης μωσαϊκά και γλυπτά, η αίσθησή που αποκτάς είναι ενός άδειου ναού.
Έχει κι αυτό όμως την εξήγησή του.
Ο ναός δε διαθέτει καρέκλες ή ξύλινες σειρές καθισμάτων, παρά μόνο δύο ξύλινα παγκάκια. Κι αυτό γιατί ο ναός αυτός κατασκευάστηκε για να χωρά στο εσωτερικό του 6.000 πιστούς, μα όρθιους.
Ρωτώντας μάλιστα, μου είπαν πως θεωρούνταν ασέβεια να κάθεται κάποιος κατά τη διάρκεια της λειτουργίας.
Βγήκα έξω και συνέχισα τη μικρή μου περιπλάνηση γύρω από το ναό.
Θαύμασα τα χρώματα και τη μεγαλοπρέπεια. Ο πύργος του καμπαναριού έχει ύψος 50μ. και περιέχει 12 καμπάνες με ανάγλυφες διακοσμήσεις. Η μεγαλύτερη καμπάνα ζυγίζει 11.758 κιλά και η μικρότερη 10 κιλά, ενώ το συνολικό βάρος όλων είναι 23 τόνοι.
Οι χρωματιστοί, επίχρυσοι τρούλοι ήταν το πιο έντονο χρώμα που συνάντησα στη Σόφια.
Τι κι αν κάποιοι λένε, πως τα ταξίδια δεν έχουν σχέση με εκκλησίες και θρησκείες.
Εγώ διαφωνώ.
Πιστεύω πως τα ταξίδια έχουν σχέση με ό,τι αποτελεί ιστορία μιας πόλης και μέσα από τα ταξίδια, οφείλεις να σεβαστείς και να αποδεχτείς τα μνημεία ευγνωμοσύνης του κάθε λαού, τα έθιμα, τους τόπους λατρείας και αφοσίωσης, τις συνήθειες και ό,τι αποτελεί γι᾽ αυτούς σύμβολο.
Η επίσκεψή μου στον Καθεδρικό λοιπόν, μου το απέδειξε αυτό για ακόμη μία φορά.
The content on this blog is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.
Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση, αντιγραφή ή τροποποίηση του περιεχομένου χωρίς τη συγκατάθεσή μου.
ΣΧΟΛΙΑ